Viveiro, Galicja

Położone jest w prowincji Lugo w północnej części Hiszpanii w regionie Galicja.

W Viveiro, jak i w całej Galicji rzadko spotyka się zagranicznych turystów. Ulicami miasta przemieszczają się mieszkańcy. Miasto choć jego tradycja sięga XII wieku jest tworem architektonicznych kontrastów. Idąc wzdłuż Rúa Suasbarras zwracałam uwagę na domy i ich mieszkańców. Większość domów ma szarą elewację. Na niektórych widać ślady startej farby i pod nią kryje się szaro-biała cegła. Na dachu położone są płaskie kawałki, łamliwego ciemnego kamienia, wyglądają jak dachówki. Niektóre domy mają charakterystyczne dla Hiszpanii balkony, wysokie stropy a wieczorami pali się tam światło. Inne wyglądają, jak lepianki głęboko usadowione w skalistej ziemi. Tam też mieszkają rodziny z dziećmi. Są też takie domy, w których pozostały okiennice, ale już nie ma szyb i nikt w nich nie mieszka.

Był sierpień, wieczorami padał deszcz, a strugi wody spływały ulicami. W ciągu dnia słońce ukrywało się za chmurami. Na Playa de Covas rodziny z dziećmi odpoczywały na ręcznikach rozłożonych na drobnym, skruszonym piasku. Od czasu do czasu pomimo chłodu jaki dawał Ocean Atlantycki dzieci wskakiwały do wody, i wybiegały, tak szybko, jak wbiegły.

Przypływy i odpływy

Hotel w którym mieszkaliśmy nazywał się Resort Thalasso Las Sirenas, przebywali tu przede wszystkim Hiszpanie. Na śniadaniach czułam się w nim, jakbym razem z tubylcami przyjechała na pracownicze wczasy. Hotel ma doskonałe położenie. W restauracji położonej na piątym pietrze rozpościera się widok na ocean, las piniowy i miasto.

Do hotelu należy plaża. Z piątego pietra plaża wydawała się mała, ograniczona. To był efekt dwudziesto-metrowych skalnych zboczy i wzniesień. Na piaszczystą plaże prowadziły kręte schody. Gdy zeszliśmy na dół, położyłam się wśród delikatnego szumu fal, sen przyszedł natychmiast.  Gdy się obudziłam ani szerokość plaży ani jej odległość od morza nie zmieniła się, a była już 19.30.

O tej porze w Ribadesella w Asturii oddalonej o 246 km na wschód, cieszyliśmy się już zjawiskiem odpływu. Dopiero, gdy zrobiło się ciemno z doskonale położonej restauracji zaobserwowaliśmy, że plaża jest większa. Postanowiliśmy zejść na sam dół. Plaża była olbrzymia. Piasek wilgotny, jeszcze dwie godziny wcześniej dźwigał ciężkie fale oceanu. Teraz odbijały się w nim pobliskie skały. Te skały jeszcze dwie godziny temu były pod wodą. Nawet nie wiedziałam, że jest ich tak dużo, i że są tak wysokie. Fale buzowały w oddali odbijając się od wzniesień. Muszki przyklejały się się do stóp. Szliśmy wzdłuż skał, wzdłuż wybrzeża, które odmieniło się w nocy i pokazało swoje dno.

Ten widok nie był do zaobserwowania z restauracji, ani z tarasu widokowego, ani ze ścieżki prowadzącej wokół linii brzegowej. Otwierał się przed nami wąwóz, który w przypływie w ciągu dnia jest wypełniony wodą oceanu. Patrzyłam na gwiazdy, by nie myśleć, co by było, gdyby teraz przyszedł przypływ. A jednak wyobrażałam sobie, jak wlewa się ocean w ten wąwóz, i zalewa wszystkie skały pozostawiając tą niewielką łachę piachu, na której spałam. A jednak wody oceanu były tak daleko i tak spokojne, że ledwo widziałam, jak się pienią.

To doskonałe zjawisko przypływów i odpływów obserwowałam już w wielu miejscach, a jednak za każdym razem mnie zadziwia, i wzbudza respekt do przyrody. Tu w Vivveiro na Playa de Sacido zjawisko odkrytych wąwozów było dla mnie szczególnie pięknym doświadczeniem przypływów i odpływów.