Weimar to miasto Goethego i Schillera. Goethe zamieszkał w Weimarze (1775 roku) dwadzieścia cztery lata wcześniej, niż Schiller (1799). Postawiono im pomnik na Theaterplatz w 1857 roku.
Mickiewicz nie tylko znał utwory Goethego i Schillera, ale dokonywał tłumaczeń jego utworów na przykład przetłumaczył utwór Kennst du das Land (Znasz li ten kraj) a Pan Tadeusz był inspirowany poematem Goethego Hermann und Dorothea (Herman i Dorota). Przetłumaczył balladę Schillera Rękawiczka, zainspirowany Odą do radości[1] napisał Odę do młodości. Tragedia Zbójcy zrobiła na Mickiewiczu ogromne wrażenie, wiemy o tym z listu napisanego w 1820 roku w Kownie do Józefa Jeżowskiego.
Schiller jest od dawna moją jedyną i najmilszą lekturą. O tragedii Reiber (Zbójcy) nie umiem pisać. Żadna nie zrobiła, ani nie zrobi na mnie tyle wrażenia.
Kiedy i dlaczego Adam Mickiewicz znalazł się w Weimarze ?
Mickiewicz po opuszczeniu Rosji, przypłynął z Petersburga do Niemiec. Miał listy polecające od Marii Szymanowskiej[2], wspaniałej polskiej pianistki, którą poznał w Rosji. Szymanowska koncertowała w Niemczech, stąd dała się poznać Goethe jako „czarowna Wszechmogąca w królestwie dźwięków[3]”. Jej córka Celina oczarowała również Adama, którego była żoną.
Mickiewicz Weimar odwiedził z poetą i pamiętnikarzem Antonim Edwardem Odyńcem. Zwiedzili razem Niemcy, Szwajcarię i Italię.
Po obejrzeniu w Weimarze przedstawienia[4] Fausta Mickiewicz opowiedział Odyńcowi, że często myślał o napisaniu Pana Twardowskiego[5].
Dla polskich pielgrzymujących – Mickiewicza i Odyńca – najważniejszym adresem był letni dom Goethego położony w parku, tuż za miastem, gdzie dostąpili audiencji.
Czy sami byli na przedstawieniu, czy towarzyszył im ktoś z rodziny Goethego ?
Nie znam odpowiedzi. Zachęcam czytelników do uzupełnienia historii pobytu Mickiewicza w Weimarze.
Na stronie kuriergalicyjski.com jest informacja:
18 sierpnia zatrzymali się obaj poeci w oberży Pod Słoniem i udali się z listami od Marii Szymanowskiej do Otylii Goethe, synowej poety, która zaprosiła ich „na 8 wieczór na herbatę”. Następnego dnia doszło do historycznego spotkania Goethe – Mickiewicz. Niestety nie zachowało się ono w korespondencji Mickiewicza, bo list o nim do Józefa Kowalewskiego zaginął. Na szczęście, Odyniec opisał to wydarzenie w swojej korespondencji do wileńskiego przyjaciela Juliusza Korsaka, cytując w niej dosłownie powitalne słowa Goethego, a należy wiedzieć, że panowie poeci rozmawiali ze sobą po francusku: „Pardon messieurs, que je vous ai fait attendre. I m’est trés agréable de voir les amis de Mme. Szymanowska, qui m’honore aussi de son amitié” („Proszę wybaczyć, że kazałem Panom na siebie czekać. Cieszę się bardzo, że widzę przyjaciół pani Szymanowskiej, która mnie także do swoich przyjaciół zalicza”).
W Parku nad rzeką Ilm stoi pomnik Adama Mickiewicza. 
[1] Oda do radości jest obecnie hymnem 
Unii Europejskiej.
[2] Rok 2019 został ustanowiony rokiem Marii Szymanowskiej, zdecydował o tym Senat RP IX kadencji Uchwałą z 13 grudnia 2018 roku.
[3] Élisabeth Zapolska Chapelle: Maria Szymanowska – kobieta Europy. W: Piano N°25 [on-line]. Société Maria Szymanowska, 2011/2012. [dostęp 2013-04-28].
[4] W latach 1791-1817 Goethe kierował teatrem weimarskim.
[5] Jean-Charles Gille-Maisani, Adam Mickiewicz Studium psychologiczne, PWN, (1996) s. 314